Óveður eftir Kára

Óveður!! 

Einu sinni sem oftar gekk smaladrengurinn Guðmundur með fé föður síns og hundin sinn Snata. Einn daginn fóru kindurnar að vera órólegar en Guðmundur tamdi þær og þær urðu spakari. Nokkru seinna brast á blindhríð það kom stormur og snjóbylur þeir félagar voru skíthræddir um að nú myndu þeir missa féð og það var líka það sem þeir gerðu. Þeir sáu ljós og heyrðu hljóð sem var líkara gráti. Þeir gengu að ljósinu og fundu helli og þar inni var stúlka sem grét af öllum lífs og sálar kröftum.

Guðmundur gekk inn og spyr: hvað gengur að þér?

Hún svarar: Ég var send út í morgun að ná í lambakjöt úr hópnum þarna upp frá.

Guðmundur setti upp hissu svip.

Stelpan: Þegar ég kom aftur voru allir farnir.

Guðmundur: Viltu ekki fá úlpuna mína þér er svo kalt?

Stelpan: Ég datt í drullupoll á leiðinni og ég er ógeðslega skítug.

Guðmundur: Pu, kvenmenn tautaði hann en hundurinn gelti.

Stelpan : Heyrðu viltu ekki vera hjá mér meðan bylurinn er?

Guðmundur: Jú jú, er ekki pláss fyrir hundinn annars. 

Stelpan: Það ætti að vera pláss. Þar sem að Tryggur er ekki með mér, heldur fór hann með foreldrum mínum. 

En Guðmundur fór aldrei og lifðu þau í hellinum á lambakjöti til æviloka. 

Kári Ingvarsson.