Ísbirnir í Árneshreppi

Júlíana er búin að skrifa upp ísbjarnarsögu, sem amma hennar á Steinstúni sagði henni. Ísbirnir hafa oft gengið á land í Árneshreppi og í vetur ætlum við að safna ísbjarnarsögum. Hér er fyrsta sagan, haldið ykkur fast!

Það var einu sinni maður sem hét Guðmundur. Hann átti heima í Drangavík í Árneshreppi.

Hann var á leið út í fjárhús og leiddi barn með annarri hendi og hélt á síldarfötu í hinni, og þegar hann horfði út á ísbreiðuna sá hann allt í einu ísbjörn koma hlaupandi að þeim. Guðmundur kastaði síldarfötunni frá sér og hljóp eins og fætur toguðu alla leið heim að bænum til að ná í byssuna sína til að drepa þetta ógurlega skrímsli.

Ísbjörninn fór beint að fötunni og byrjaði að éta síldina og við það tafðist hann þannig að Guðmundur og barnið sluppu inn í bæinn, sem var hlaðinn úr torfi og grjóti.

Svo fór Guðmundur út með byssuna, og stefndi ísbjörninn þá strax að honum. Guðmundur forðaði sér upp á þekju torfbæjarins, bjarndýrið elti hann strax þangað upp en Guðmundur náði að skjóta dýrið með eina skotinu sem hann hafði, en byssan var framhlaðningur.

Þannig björguðust bóndinn og barnið en Guðmundur og hans fjölskylda eignuðust mjög verðmætt skinn, sem var á þeim tímum á verðgildi á við sæmilegan bát.